Zaterdag, rust op de compound want alle day scholers zijn thuis. De compound wordt bemand door teachers die op het terein wonen en door de ongeveer 30 boardingscholers. De bouw gaat gewoon door. De bouwvakkers komen bij zonsopgang aan en vertrekken weer als het donker is. Wij ontbijten weer gezellig met de boterhammen en de havermout pap. Ineens komt Philomena vragen of we op de foto kunnen voor het certifikaat. Nou goed, snel dan, want het plan is om met alle zakken levensmiddelen weer een toertje door de village te gaan maken. Ik ga gauw na Roy op de foto want dan kan ik erna nog even een ‘heerlijk’ kopje Nescafe scoren voor we aan de wandel gaan. Tja, ik moet bekennen dat ik de moet heb opgegeven op een lekkere kop koffie te regelen. Ik had mijn voorbereidingen getroffen om mijn koffie verslaving in stand te kunnen houden, en ik wist dat ik twee medekoffieliefhebbers in het team had die een goede bak ook op prijs stellen. ( Roy en Arjan) Filter en filterzakjes mee, omdat er in Uganda veel koffie verbouwd wordt kant je overal gemalen koffie krijgen. Geen probleem zou je denken. Maar de Ugandese koffie blijft als een soort klei onder in het zakje plakken, en loopt dus niet door. We, de dames uit de keuken en ik, hebben het met een trechter geprobeerd, maar ook dat was geen succes en ik heb de hoop dus opgegeven. Nescafe is een aardig alternatief voor Arjan en mij, Roy vind het niet te drinken.

Na de fotosessie gaan we op pad en er lopen ook weer een paar leerlingen mee. Deze keer zijn we goed voorbereid op een lange, stoffige en zanderige wandeling. Goede schoenen, behalve Jessica die dit soort tochtjes graag op badslippers loopt. Ingesmeerd met zonnebrand,vol doende water en wat pindas en sultanas. Inmiddels weten we dat als het plan is om een uurtje tegaan lopen het gemiddeld 3 uur duurt. African time. Ik geniet van deze wandelingen. Het doet me denken aan de periode dat ik hier werkte en 2 a 3 keer per week naar de dorpjes rond het ziekenhuis ging om in te enten en voorlichting te geven. W liepen over zandpaadjes door een prachtig heuvelachtig landbouw gebied. Verspreid komen we kleine huisjes tegen en we lopen tussen heel veel crops door. Kostgrondjes met mais, zoete aardappels, casaven en bananen. We hebben geleerd dat er 30 soorten bananenbomen zijn. Kookbananen, zoete bananen bananen voor bananenbier, banananen voor bananen meel...je moet van goede huize komen om het verschil te zien als leek. De leerlingen lagen in een deuk om de fotos die ik maakte. Ze weten niet beter dat je fotos van mensen maakt, maar ineens loopt er iemand fotos van droge maiskolven, bruinen bomen en bananentrossen te maken...

To the point, we lopen hier bepakt en bezakt om bij door Philomena uitgezochte families het eea aan levensmiddelen af te geven. Een soort steuntje in de rug. Persoonlijk heb ik hier moeite mee. Ik voel me net een witte Sinterklaas die loopt uit te delen. De knielende, bedanken de mensen. Hoe zou ik me voelen als ik in een mizerabele toestand leeft en er komt een groep totaal wildvreemde mensen langs die me zomaar wat geven. Lastig gewetensdingetje hoor. Al lopend en genietend van het prachtige land en de mooie vergezichten over lake Victoria denk ik erover na en probeer de positieve kijk hierop te vinden. Ook dit is Uganda. Een stokoud vrouwtje eenzaam in een hutje. Ze is tijdens de genocide in Rwanda naar Uganda gevlucht. Haar kinderen zijn dood en ze heeft geen middelen om terug te keren. Afhankleijk van een goedwillende buur die wat water voor haar wil halen of haar wat te eten brengt zit zij in een hutje te wachten op haar einde...we lopen naar een huisje waar een meisje van zes jaar op twee kleutertjes past. Ze wonen bij hun oma, want de ouders zijn overleden. Ze weet niet waar oma is, ze denkt dat ze werkt op het land. Wanneer oma weer terug komt weten ze niet, maar ze zal de spullen in huis zetten...een huisje met een meisje van een jaar of 12 en een aantal jonge kinderen waarvan er twee gehandicapt zijn. Eentje is blind, te vondeling gelegt en door de vrouw opgenomen als pleegkindje. Een andere kindje kan niet lopen. Deze vrouw vangt kinderen op die niemand meer hebben. Met een aantal is ze op het land gaan werken. Dit verhaal komt wel even erg dicht bij.

Ik ben sinterklaas niet, maar door op deze manier bij mensen langs te gaan krijgen we als team te kans de tears van Uganda ook te leren kennen. In een straal van zo’n 2 km rondom de school al zoveel van zulke schreinende toestanden. Ook dit is Uganda. Als toerist op zoek naar de olifanten en gorilla’s hoor je deze verhalen niet en zie je vriendelijke, blije hotelmedewerkers. De joy of Uganda.

Door ons beide kanten van Uganda te laten zien, krijgen wij een reeeler beeld van het land, de mensen en de problemen.

Het geeft ons stof tot nadenken, inhoud aan onze reis en voor de rest van ons leven kijken wij anders tegen de dingen aan. Ook al blijft ik moeite houden met het concept, het zijn hele waardevolle momenten.

Na drie en half uur waren we doodmoe en bezweet weer terug. Onze warme lunch met rijst en soep stond klaar. Het middagprogramma , dansjes oefenen met de leerlingen voor het openingsfeest ging niet door i.v.m. afwezigheid van de meeste leerlingen. Wie dit plan bedacht heeft had blijkbaar niet door dat leerlingen zaterdag vrij zijn. Voor ons dus ineens een heerlijke middag niks! Nou daar had niemand moete mee. Heerlijk 2 uur siesta gehouden samen met Demi en Roy. Een aantal deden een spelletje. En erna rustig ingepakt voor de safari trip van de komende drie dagen.

Jessica heeft in de keuken de laatste pan macaroni gekookt. We zijn door de voorraad smack heen dus klaar om even van het project af te gaan. Lekker zo’ n break na twee weken, klussen, koken, boodschappen doen etc. We naderen het eind van onze reis. De dagen zijn nog op een hand te tellen....