De laatste dag...

De laatste dag...

Het is voorbij. Het afscheid is genomen, de cadeautjes zijn gegeven en ontvangen en nu wachten we met zn allen op de bus die ons naar het vliegveld brengt. En wat is er veel gebeurd de afgelopen 17 dagen.

Het bouwen viel veel van ons best zwaar, maar uitendelijk hebben we de examenhal af kunnen maken. Tijdens het bouwen hebben we genoten van het leuke contact met de oegandese bouwvakkers die ondanks dat ze 12 uur per dag werken voor 3 euro 50 met enorme motivatie ervoor gezorgd hebben dat het gebouw bijna af is. Zelfs nu zijn ze nog aan het werk om de puntjes op de i te zetten.

De bouwers zijn niet de enigen die hard werken op het project: de docenten kunnen er ook wat van. De afgelopen weken hebben we gezien dat zij ondanks het gebrek aan basisbehoeften voor zichzelf als voor de school zich met enorme passie inzetten. Zo slaapt de engels lerares in een donker gebouw, in het zand op een dun matrasje en onder een muskietennet vol met gaten, maar weet zij wel een taart van 5 lagen compleet met fondant en decoratie te bakken: allemaal zonder oven! Ook zien we dat de docenten een enorm goede band hebben met de leerlingen en ze hen de zorg kunnen geven die ze thuis vaak niet krijgen. Wat ons het meeste geraakt heeft is dat deze docenten kiezen voor het belang van de ander: ze krijgen ongeveer 40 euro per maand en houden dus zelf niks over aan hun harde werk. Een goed voorbeeld hiervan is de teacher history: Madam Madrin. Zij kreeg 100.000 shilling, ongeveer 20 euro, voor het koken van ons eten. Van dit geld heeft zij een naaicursus betaald, waardoor ze andere vrouwen kan leren hoe ze moeten naaien op queen of peace. Het hart wat deze mensen hebben voor een ander heeft ons geraakt en aan het denken gezet.

Wat ons ook aan het denken gezet heeft zijn de verhalen die we gehoord hebben van verschillende mensen uit de community. Queen of peace staat in een arm gebied met een hoog HIV percentage waardoor veel mensen meer meegemaakt hebben dan wij ons uberhaupt kunnen voorstellen. Zo hoorden we over Bobie, een jongen die enorm goed kan dansen op een podium, maar ondertussen een enorme rugzak met zich meedraagt. Zijn vader erkende hem niet als zijn kind, waardoor zijn moeder alleen voor hem moest zorgen. Zijn moeder overleed, waarna de zorg voor Bobie overgedragen werd aan zijn oudere zus. Maar ook zij had het moeilijk en moest haar geld verdienen in de seksindustrie. Het gevolg hiervan was dat zij aids opliep. Op een dag klopte Bobie en zijn broertje aan bij Philomena: de directrice van de school. Zij besloot hem in huis te nemen als maid voor haar jongere kinderen en voor hem te zorgen. Nu is hij afgestudeerd op de queen of peace highschool. Dit verhaal lijkt teveel om waar te zijn, maar ondertussen is het de orde van de dag.

Gelukkig zijn er mensen zoals Philomena die deze mensen zien en hen helpt. De mensen die hulp het hardste nodig hebben zijn soms het moeilijkste te zien, maar Philomena weet ze er perfect uit te pikken en hen te geven wat ze nodig hebben. Ze is een echte intelligente powervrouw die voor heel veel mensen het verschil maakt in het leven. Ook zij doet dit volledig uit haar hart: ze geeft haar salaris weg aan kinderen die door willen studeren en slaapt op de grond. Gelukkig is Philomena hierin niet alleen en werkt ze samen met een andere powervrouw: Mary. Zij is de headteacher van de school en houdt alles goed in de gaten. Ze is strikt, maar heeft hart voor elke leerling en kent iedereen bij naam. Ook is queen of peace voor haar een redding geweest. Na een heftige relatie met haar man is ze van hem gevlucht en heeft queen of peace haar een warm hart toegedragen. Zo biedt queen of peace een plek aan veel mensen om hun toekomst op te bouwen.

Soms vragen we ons af waar deze mensen de kracht vandaan halen om, ondanks de vele problemen en het verleden, zo gemotiveerd en positief in het leven te staan. Deze mensen zijn echter niet alleen: god is altijd met hen. Bij elk momentje wat ze hebben bedanken ze god voor alles wat ze wel hebben en vragen ze of hij met hen wil zijn. Deze bron van kracht is onuitputtelijk en helpt hen door het leven heen. Het motto van Philomena is dan ook "with god, everything is possible."

Deze reis met al zijn gebeurtenissen zullen we voor altijd bewaren in ons hart. We zijn nu onderweg naar huis en we verlaten queen of peace, maar hun verhalen blijven bij ons.

in de bus

Gisterochtend werden we wakker zonder aangevallen te zijn geweest door wilde dieren, met uitzondering van natte glibberige kikkers, een supersonische tor, een miljoenpoot, tientallen hagedissen en een boom. Nadat we dit heldhaftig doorstaan hadden, zaten we al om 6 uur in de bus, klaar voor het laatste deel van de safari. We hebben een mooie zonsopgang beworderd terwijl we met de veerpond de Nijl overstaken, met een chillende hippo op 10 meter afstand. Aan de overkant aangekomen stapte onze ranger in en konden we weer over de plains van de savanne touren. We zagen meerdere kudde’s olifanten, giraffes, hartebeesten en pumba’s (wrattenzwijnen). Onze ranger had onderweg een telefoontje gekregen dat er verderop een troep leeuwen zat. Toen we echter op de plaats arriveerden, konden we slechts de laatste leeuwenkont zien omdat een groepje vervelende Amerikanen off road was gegaan met hun jeeps en de troep leeuwen had weggejaagd. Na vollop genoten te hebben van de wilde natuur reden we om 10 uur het park uit (Oegandeze tijd...).

Onze safaritour verlengde zich in een mooie terugreis (van 12 uur) naar de school waarin we Oeganda van noord tot zuid konden zien veranderen van ronde hutjes met rieten daken en watervallen van de Nijl naar rush-hour in Kampala. ’s Avonds laat kwamen we aan bij Queen of Peace, waar een heerlijke bak rijst met tomatensaus op ons stond te wachten. Hierna konden we weer lekker in onze oude vertrouwde bedjes kruipen, na weer veel gedoe bij het ophangen van de muskietennetten.

Nu zitten we te wachten tot onze goodbye-party gaat beginnen, ondertussen wordt de geit geslacht voor de lunch. We zijn benieuwd en hebben er zin in.

Wist u dat?

• Annika omgekeerd gelijk had omdat de terugweg een stuk langer duurde dan de heenweg (niet andersom).
• We gister voor de lunch pizza hebben gegeten.
• Een aantal mensen in de bus heel vals zingen.
• We bijna de EHBO-tas in de bus hadden laten liggen.
• De helft van onze groep niet goed voorbereid was en daarom nu in bouwkleren rondsjokt op het feest.
• Annika, Sandra en Demi hebben toegekeken hoe de geit werd geslacht.
• Mieke fashiontwins is met onze Askari.

P.S. Heel erg bedankt Wim!!!

Beautiful Uganda

Beautiful Uganda

Vandaag hebben we een nieuwe kant van Oeganda gezien: EEN WARME DOUCHE EN ECHTE KOFFIE! Na een heerlijk Engels ontbijt vertrokken we om 9 uur(een keer niet Oegandese tijd) naar Murchison Falls. De busrit had het zelfde effect als een Afrikaanse massage: je werd losgetrild, maar erg lekker was het niet. Voordat we het park inreden had Arjan zich bewezen als de nieuwe Freek Vonk door al 3 apen te spotten terwijl de rest nog lekker lag te tukken. Zou het komen door het stikkerplaatjesboek van Tijmen? Nadat we ons ingeschreven hadden mochten we doorrijden richting de waterval. Toen we daar aankwamen waren onze verwachtingen iets getemperd: de parkeerplaats was leeg en er was geen Japanner te bekennen. Maar eenmaal bij de waterval aangekomen overtrof het al onze verwachtingen: een mooi voorbeeld van natuurgeweld. Zo veel liters water die per seconde over elkaar heen donderen valt alleen maar te bewonderen. Dus wat deden wij: een fotoshoot natuurlijk!! Nadat Roy zijn dagelijkse quotum aan foto's weer behaald had keerden we terug naar de bus, die intussen in een sauna was veranderd. Met de arko (alle ramen kunnen open) op maximaal vertrokken we naar ons hotel voor een lunch onder hoge druk: we moesten namelijk onze boot halen. Als de wrattenzwijnen die ook in het hotel verblijven, vielen wij onze hamburgers, kipsandwiches en groentestoven aan. Eenmaal op de boot werden wij getrakteerd op een onvoorstelbaar mooi stukje van Oeganda. Het ene na het andere dier presenteerde zich aan de oever van de Nijl, of erin. Met als hoogtepunt een moederolifant die haar kind liefdevol aan het wassen was. Verder hebben we krokodillen(wat bijzonder is omdat het het broedseizoen is) giraffen, zee arenden, scholen hippo's, buffels, waterbokken, bijeneters, purperreigers, ijsvogels, hartenbeesten, corino's en apen aka de familie van Arjan gezien. In Anje haar ambitie om ook Freek Vonk te worden ging ze iets te enthousiast dieren spotten met als gevolg de ontdekking van een nieuwe soort: de steenolifant. Dit is een steen die erg lijkt op een olifant. Na 17 kilometer varen kwamen we weer bij de waterval aan, maar dan vanaf de onderkant. Intussen kregen wij waar jullie al weken naar verlangen: regen! In de verte regende het harder en onweerde het zelfs wat resulteerde in prachtige Afrikaanse luchten. Gelukkig zaten wij droog en stopte de regen snel, zodat wij nog een avonddrive konden doen over de plains, de savanne. Een idyllisch uitgestrekt landschap met mooie bomen zoals de acacia waar buffels met hun Hoorns boven het gras uitsteken, een giraf zijn nek uitsteekt en er hertjes gekke sprongen maken.
Met een grote glimlach op het gezicht keerden we terug naar ons hotel. Daar slapen we met z'n tweeën in hutjes, of als je Celine of Jessica heet in een echte safaritent: compleet met hagedissen op het bed en een waarschuwing voor hongerige wrattenzwijnen. Ook werden we gewaarschuwd voor loslopende hippo's: ons hotel ligt midden op een hippotrail. Met alle middelen wordt geprobeerd om het plassen s nachts te beperken tot nul. Mochten we wel een hippo tegenkomen, was er nog wat verwarring over of je er wel of niet met een zaklantaarn naar toe moest schijnen. Dit bleek wel het geval: en dus kon iedereen met deze duidelijke instructies naar bed. Dachten we.
Want er blijkt nog 1 organisme gevaarlijker te zijn dan de hippo die tot ernstige verwondingen kan leidden bij mensen die een shortcut nemen. De acaciaboom wachtte met zijn doorns in het donker op zijn prooi en sloeg vervolgens toe bij onze jongste deelnemer die eindigde met een flinke ongewenste piercing in zijn oor. Gelukkig nam Mieke haar taak als EHBOer erg serieus door snel te handelen en ook een shortcut te nemen waardoor ze voor Roy's voeten ter aarde stortte. Roy gaat naar bed met een enorme pleister op zijn oor en een overdosis aandacht van zijn medereizigsters. Iedereen kan nog lekker lachen, dus we kunnen met een gerust hart gaan slapen. Morgenochtend gaat om half 6 de wekker, zodat we morgen om 7 uur de Nijl over kunnen steken.

Slaap lekker!

Wist u dat?

Anje denkt dat ze haar intelligentie terugkrijgt maar wij het nog niet zo merken?

Demi een gehoorapparaat nodig heeft volgens Celine?

Er heel veel mensen souvenirs gekocht hebben voor jullie?

Annika haar souvenier niet past en de intentie heeft om dit door haar moeder te laten oplossen? (Succes Hanneke!)

Stefan Jessica gisteren netjes op de hoogte houdt van het wel en wee van de konijnen alleen niet via het blog?

Wij ook nog een vleermuis gezien hebben?

Anje overigens wel geweldig goed het begrip mutualisme heeft uitgelegd aan de hand van een vogel die een buffel schoonhoudt?

Sandra ook ondanks haar waterangst genoten heeft van de boottocht?

Sandra en Annika alvast oefenen voor hun leven als samenwonend koppel?

Jeanne en Amarant vanochtend gewoon op tijd waren (!!!!)

Op reis

Vandaag hadden we een feestontbijt wat bestond uit pizza en ommelet. Dit alles kregen we omdat op zondag 'sharing is caring' erg belangrijk is. 

Omdat we vandaag op reis zouden gaan had Philomena geregeld dat er vandaag een kerkdienst was op de compound was. De dienst zou een halfuurtje duren maar uiteindelijk zou de dienst bijna 2 uur duren. De dienst was compleet anders dan vorige week. Er werd heel veel gezongen en intens gebeden. Dit was allemaal toch wel erg indrukwekkend. Ook werd er van ons verwacht dat wij iets in de dienst zouden doen en hebben we 'Pak maar mijn hand' gezongen. 

Na de dienst konden we eindelijk op reis! 3 dagen even de toerist uithangen! We gingen onderweg naar het stadje Masindi in het Noord-Westen van Oeganda. Onderweg hebben we in Kampala bij een hotel gelunched. Bij het lopend buffet konden we uit verschillende dingen kiezen waarbij de spaghetti met ui en knoflook zeker bij Anje, Sandra en Annika erg in de smaak viel. 

Na een reis van 8 uur zijn we nu aangekomen in het hotel, bestaande uit schattige kleine hutjes voor 2 personen.

De luxe doet ons wel een beetje goed. Ondanks dat we het leven op Queen of Peace nog steeds in onze gedachten hebben zijn we toch erg blij met de comfortabele stoelen in de bus en in het hotel. Morgen staan we vroeg op om dan eindelijk op safari te gaan!

Nu gaan we snel slapen omdat de wekker al om 7:00 gaat.

Wist je dat

Annika dacht dat de heenweg langer zou duren dan de terugweg?

Canadezen nog steeds op Crocs lopen en daar zelfs sokken in doen?! Wat een enorme afknapper was van een knappe jongen?

De deelnemers gezamenlijk dit blog hebben geschreven?

We apen met knal blauwe ballen gezien hebben? (Blue Velvet apen)

Mary ons gaat verassen als we terug komen?

Teacher Caroline 10 taarten gaat bakken voor het slotfeest?

Er 100 kilo rijst gekookt gaat worden voor het slotfeest?

Tears and joy of Uganda

Zaterdag, rust op de compound want alle day scholers zijn thuis. De compound wordt bemand door teachers die op het terein wonen en door de ongeveer 30 boardingscholers. De bouw gaat gewoon door. De bouwvakkers komen bij zonsopgang aan en vertrekken weer als het donker is. Wij ontbijten weer gezellig met de boterhammen en de havermout pap. Ineens komt Philomena vragen of we op de foto kunnen voor het certifikaat. Nou goed, snel dan, want het plan is om met alle zakken levensmiddelen weer een toertje door de village te gaan maken. Ik ga gauw na Roy op de foto want dan kan ik erna nog even een ‘heerlijk’ kopje Nescafe scoren voor we aan de wandel gaan. Tja, ik moet bekennen dat ik de moet heb opgegeven op een lekkere kop koffie te regelen. Ik had mijn voorbereidingen getroffen om mijn koffie verslaving in stand te kunnen houden, en ik wist dat ik twee medekoffieliefhebbers in het team had die een goede bak ook op prijs stellen. ( Roy en Arjan) Filter en filterzakjes mee, omdat er in Uganda veel koffie verbouwd wordt kant je overal gemalen koffie krijgen. Geen probleem zou je denken. Maar de Ugandese koffie blijft als een soort klei onder in het zakje plakken, en loopt dus niet door. We, de dames uit de keuken en ik, hebben het met een trechter geprobeerd, maar ook dat was geen succes en ik heb de hoop dus opgegeven. Nescafe is een aardig alternatief voor Arjan en mij, Roy vind het niet te drinken.

Na de fotosessie gaan we op pad en er lopen ook weer een paar leerlingen mee. Deze keer zijn we goed voorbereid op een lange, stoffige en zanderige wandeling. Goede schoenen, behalve Jessica die dit soort tochtjes graag op badslippers loopt. Ingesmeerd met zonnebrand,vol doende water en wat pindas en sultanas. Inmiddels weten we dat als het plan is om een uurtje tegaan lopen het gemiddeld 3 uur duurt. African time. Ik geniet van deze wandelingen. Het doet me denken aan de periode dat ik hier werkte en 2 a 3 keer per week naar de dorpjes rond het ziekenhuis ging om in te enten en voorlichting te geven. W liepen over zandpaadjes door een prachtig heuvelachtig landbouw gebied. Verspreid komen we kleine huisjes tegen en we lopen tussen heel veel crops door. Kostgrondjes met mais, zoete aardappels, casaven en bananen. We hebben geleerd dat er 30 soorten bananenbomen zijn. Kookbananen, zoete bananen bananen voor bananenbier, banananen voor bananen meel...je moet van goede huize komen om het verschil te zien als leek. De leerlingen lagen in een deuk om de fotos die ik maakte. Ze weten niet beter dat je fotos van mensen maakt, maar ineens loopt er iemand fotos van droge maiskolven, bruinen bomen en bananentrossen te maken...

To the point, we lopen hier bepakt en bezakt om bij door Philomena uitgezochte families het eea aan levensmiddelen af te geven. Een soort steuntje in de rug. Persoonlijk heb ik hier moeite mee. Ik voel me net een witte Sinterklaas die loopt uit te delen. De knielende, bedanken de mensen. Hoe zou ik me voelen als ik in een mizerabele toestand leeft en er komt een groep totaal wildvreemde mensen langs die me zomaar wat geven. Lastig gewetensdingetje hoor. Al lopend en genietend van het prachtige land en de mooie vergezichten over lake Victoria denk ik erover na en probeer de positieve kijk hierop te vinden. Ook dit is Uganda. Een stokoud vrouwtje eenzaam in een hutje. Ze is tijdens de genocide in Rwanda naar Uganda gevlucht. Haar kinderen zijn dood en ze heeft geen middelen om terug te keren. Afhankleijk van een goedwillende buur die wat water voor haar wil halen of haar wat te eten brengt zit zij in een hutje te wachten op haar einde...we lopen naar een huisje waar een meisje van zes jaar op twee kleutertjes past. Ze wonen bij hun oma, want de ouders zijn overleden. Ze weet niet waar oma is, ze denkt dat ze werkt op het land. Wanneer oma weer terug komt weten ze niet, maar ze zal de spullen in huis zetten...een huisje met een meisje van een jaar of 12 en een aantal jonge kinderen waarvan er twee gehandicapt zijn. Eentje is blind, te vondeling gelegt en door de vrouw opgenomen als pleegkindje. Een andere kindje kan niet lopen. Deze vrouw vangt kinderen op die niemand meer hebben. Met een aantal is ze op het land gaan werken. Dit verhaal komt wel even erg dicht bij.

Ik ben sinterklaas niet, maar door op deze manier bij mensen langs te gaan krijgen we als team te kans de tears van Uganda ook te leren kennen. In een straal van zo’n 2 km rondom de school al zoveel van zulke schreinende toestanden. Ook dit is Uganda. Als toerist op zoek naar de olifanten en gorilla’s hoor je deze verhalen niet en zie je vriendelijke, blije hotelmedewerkers. De joy of Uganda.

Door ons beide kanten van Uganda te laten zien, krijgen wij een reeeler beeld van het land, de mensen en de problemen.

Het geeft ons stof tot nadenken, inhoud aan onze reis en voor de rest van ons leven kijken wij anders tegen de dingen aan. Ook al blijft ik moeite houden met het concept, het zijn hele waardevolle momenten.

Na drie en half uur waren we doodmoe en bezweet weer terug. Onze warme lunch met rijst en soep stond klaar. Het middagprogramma , dansjes oefenen met de leerlingen voor het openingsfeest ging niet door i.v.m. afwezigheid van de meeste leerlingen. Wie dit plan bedacht heeft had blijkbaar niet door dat leerlingen zaterdag vrij zijn. Voor ons dus ineens een heerlijke middag niks! Nou daar had niemand moete mee. Heerlijk 2 uur siesta gehouden samen met Demi en Roy. Een aantal deden een spelletje. En erna rustig ingepakt voor de safari trip van de komende drie dagen.

Jessica heeft in de keuken de laatste pan macaroni gekookt. We zijn door de voorraad smack heen dus klaar om even van het project af te gaan. Lekker zo’ n break na twee weken, klussen, koken, boodschappen doen etc. We naderen het eind van onze reis. De dagen zijn nog op een hand te tellen....

Wentelteefjes en condooms

Net als elke dag begon ook vandaag de dag met pap en brood. Mieke d’r creatie met jam en bananen valt de meeste mensen goed in de smaak en zo kan iedereen met een goed gevuld buikje hun taken vervullen.
We hebben ondertussen al veel vinkjes kunnen zetten achter verschillende taken. Zo hoor je Mieke en Philomena gedurende de dag steeds ‘check, check, check’ zeggen.
De vorderingen zijn goed zichtbaar. Zeker vandaag is er een hoop vooruitgang geboekt waar menig man wat aan heeft.
Maar om even terug te komen op de taken...
Vandaag hadden wij als deelnemers een grote verantwoordelijk gekregen, we moeste het namenlijk een ochtendje zonder leiding gaan proberen. Jessica is samen met de een leerkracht de lab-spullen gaan uitzoeken, Arjan is bricks gaan kopen, Mieke heeft de kamers uitgestoft en Celine is net een duizendpoot (zij vindt altijd overal wel iets te doen).
Onder leiding van de engineer zijn we opnieuw begonnen met het verven van de muren en het plafond. Toen de twee kleine kamertjes goed genoeg waren mochten de eerste mensen beginnen met het schuren van de grote examenhal.
Tussen het klussen door nemen we natuurlijk ook pauze. Vandaag werden we vergezeld door de hoofd-officier van de politie, hoog bezoek!
Het verven van de examenhal kon hierna beginnen. Een grote klus, met een prachtig resultaat.

De lunch was vandaag een koningsmaaltje. We kregen een grote lading overheerlijke wentelteefjes!! Dat ging er goed in na dagen rijst met tomatensaus of kool. Overigens vervelen de ananassen en advocados nog steeds niet.

Na de lunch was het opnieuw tijd voor een debat. Vandaag was de stelling; Family planning is a treat to mankind. Met Roy aan de proposers kant en Mieke als opposer. Een ontzettend belangrijk en interessant onderwerp met ook vele verschillende rare en ongelovelijke vieuws van sommige volunteers tijdens het debat.
Het debat was nog niet afgelopen of de kinderen rende alweer langs de docent het lokaal uit. Het was namelijk tijd voor de Hollandse-spelletjesmiddag. Het snoephappen, zaklopen, touwtje springen, etc, etc, etc... maakte veel los bij de kinderen. Zoiets raars als zulke spelletjes hadden ze nog nooit gezien. Zeker zaklopen werd blij verrast ontvangen door vele.
Ondanks dat veel kinderen het ontzettend leuk vonden wat wij als maffe nederlanders allemaal deden, vonden wij zelf, als maffe nederlanders, de manieren van de Oegandese een beetje anders als verwacht. Van een doordraai systeem hadden zij blijkbaar nog nooit gehoord, wat voor ons als over-georganiseerde nederlands heel lastig te overzien was.

De dag werd afgesloten met een lekker koude douche en een goede maaltijd, bestaande uit gebakken aardappels, banaan, ananas, tomatensaus en overgebleven wentelteefjes. Gevarieerd, maar erg gewaardeerd!

Wist je dat...?
- Annika alleen maar nederlandstalige muziek op haar bruiloft wil.
- Arjan, vrij eigenwijs, toch zijn baard eraf heeft geschoren!! En we hier pas om 12 uur smiddags achter kwamen (Oeps!)
- Bruno de bouwvakker mee zingt met ‘Ik neem je mee’.
- Demi VRIJWILLIG deel nam aan het debat
- We een boom geschonken hebben namens de Eshof aan het project
- Zelfs Jeanne meezingt met de afspeellijst ‘Vrienden van Amstel live’ van Celine.
- Condooms dodelijk schijnen te zijn voor vrouwen volgens een aantal oegandese leerlingen
- De opposite kant heeft gewonnen tijdens het debat!

P.s. Gefeliciteerd Linda, namens Amarant (en de rest van de club natuurlijk!)

Werken en speciaal voor Tijmen

Vanochtend begon de dag weer om 7 uur. Roy had speciaal zijn wekker gezet om half 7 voor een mooie fotoshoot van de zonsopgang, maar helaas was het hartstikke bewolkt. Gelukkig heeft hij het toch voor elkaar gekregen om een paar sfeervolle foto’s. Bij het ontbijt hadden we wederom allemaal een lekker bakje havermoutpapje van Mieke. Het speciale recept is: havermout met banenen, suiker en jam. Dit stevige ontbijt was een goede start voor onze mega-klusdag.

We hebben onze laatste vloer in de examenhal gelegd. Het batsen van de zakken cement en de 27 kruiwagens vol met zand per berg komt onze neus nu wel uit. Roy en Jeanne hebben zich op de kleine kamertjes gestort, en gelukkig zijn de muren nu niet meer bruin maar wit (niet wat je denkt). Bij Mieke, Amarant, Annika en Sandra was de stemming niet wit maar rood, iedereen was namelijk bloedserieus maandverbandjes aan het naaien. Elk meisje heeft nu haar eigen maandverbandje en een patroon zodat ze zelf nieuwe maandverbandjes in elkaar kan zetten en voortaan hopelijk geen schooldagen meer hoeft te missen.

Vanmiddag zijn Mieke en Roy samen met Madame Madrine naar het dorpje geweest om boodschappen te kopen voor de familiebezoeken voor komende zaterdag. Zoals gewoonlijk verliep dit weer lekker chaotisch. Uiteindelijk bleek dat de booschappen zoveel waren dat ze niet op 1 en zelfs niet op 2 boda-boda’s pasten. Omdat er daarom toch 3 boda-boda’s moesten komen besloten ze alledrie achterop te springen en mee te rijden terug naar de school.

Ondertussen zijn Jessica en Jeanne ook gaan shoppen, wat wonder boven wonder niet zo chaotisch verliep. De verwachting was dat ze terug zouden komen met 7 pruiken, 4 jurken en een kip, maar gelukkig hielden ze zich netjes aan het boodschappenlijstje van Arjan en kwamen ze terug met 7 bureau’s, hangsloten, verf en parafine. Je zou denken dat deze boodschappenlijst nog moeilijker te vervoeren zou zijn naar de school, maar met slechts twee bakwagens kwamen de 7 bureau’s toch heel aan op de bestemming (de chauffeurs hebben wel een boete gehad).

We hebben heerlijk genoten in het sfeerlicht van onze zaklampen van de zoete aardappel met kool. We zijn nu onze nagels aan het vijlen zodat we schoon ons bed in kunnen.

Speciaal voor Tijmen

Hoe zien de huizen van de mensen eruit?

De huizen verschillen heel erg afhankelijk van hoeveel geld iemand heeft. Sommigen zijn hele afgewerkte villa’s, terwijl andere huisjes van leem aan elkaar hangen. Het meest standaard huis heeft stenen muren met een rieten dak.

Hoe komen jullie aan water?

Ons drinkwater kopen we in de winkel in afgesloten flesjes. Het water waarmee we douchen en bouwen komt uit een moerassige bron onderaan de heuvel. Er is ook nog een waterpomp op het terrein maar deze wordt minder gebruikt omdat hij een beetje droog staat.

Hebben ze daar ook fietsen?

Ja, alleen wel minder dan in Nederland. Er komen kinderen op de fiets naar school, maar van de 300 zijn dit er misschien 8. Mensen verplaatsen zich lopend of met boda-boda. Fietsen worden ook gerbruikt als transportmiddel voor goederen zoals water, banenen en kippen.

Eten ze ook brood?

Iedere ochtend hebben wij wit brood met chocopasta, hagelslag of pindakaas. De Oegandezen eten weinig brood en als ze het al eten dan is dat als een soort plakje cake bij de thee.

Krijgt papa daar weinig eten?

Papa eet altijd genoeg dankzij de kookkunsten van Mieke en de dames in de keuken. We eten veel rijst, aardappels en fruit en groente. Er zijn de lekkerste ananassen op de wereld!

Slapen jullie op een echt bed?

Ja. Sommige mensen slapen in een stapelbed, maar papa niet. Om sommige matrassen zit nog plastic.

Wat eten de kinderen van de school?

Bonen met Cassave(een soort aardappel), maispap en bonen

Is er ook gras?

Ja.

Wist u dat?

,,, Oeganda een mooi groen land is?

Anje angela genoemd word?

De askari (bewaker) celine heeft leren wassen?

Celine koekjes voert aan bouwvakkers door de koekjes recht in hun mond te stoppen?

Zuster Mieke vandaag haar derde consult gehad heeft?

Demi tomatensaus eet als soep? Dat was overigens niet expres maar ze dacht echt dat het soep was. Ze vond het al pittig.

Mieke haar geen oor, maar een jurk laat aannaaien?

Vloeren + maandverband in het kwadraat en voetballen

Vanmorgen kwamen we langzaam uit ons bed om te komen ontbijten met havermout gekookt door Mieke. Stevig gevoed daardoor konden we vandaag flinke stappen maken.

Na het ontbijt zijn Mieke, Sandra, Annika en Amarant bezig gegaan met het voorbereiden van de lessen voor het maandverbandproject. Dat betekende een hele hoop maandverbandpatronen knippen. Maar liefst 420 patronen hebben ze uit oude handoeken en lakens gehaald. Na 9 uur geknipt te hebben en toen de blaren op begonnen te komen was de klus eindelijk geklaard.

De rest van de groep had de smaak te pakken met het leggen van cementvloeren. Met een beetje pushen van de engineer zijn er maar liefst 2 (!) vloeren ingegaan vandaag. De gevolgen waren echter wel dat we pas om 15:30 konden lunchen, weer onder het cement zaten en dat we minder lang bij het voetbaltournooi aanwezig konden zijn. Maar het resultaat mag er zeker zijn!

De tijd dat we wel bij het voetbaltoernooi aanwezig konden zijn hebben we ook volop gebruikt. Arjan, Jeanne en Anje zijn de benodigde boodschappen wezen halen en Roy, Demi en Celine storte zich in het tournooi. Jessica paste op de tassen. De eer van de Nederlandse voetbalvrouwen hebben Demi en Celine goed hoog weten te houden. Zij hebben allebei een doelpunt gescoord bij de wedstrijd: jongens tegen meisjes. Ondanks dat Roy het toch nog steeds niet helemaal eens is met de uitslag 1-2 was het toch een enorm leuke wedstrijd waarbij we weer contact hebben gelegd met de scholieren hier.

Aangezien 7 blanken in een dorpje toch best als een soort attractie word gezien in zo’ n klein dorpje, hadden we genoeg aandacht van plaatselijke jeugd. Roy, Jeanne en Anje hebben samen met deze kinderen de eerste paar pasjes gefilmd van ons dansje.

Wist u dat:

We een superschattige kittens hebben gezien, maar we ze niet mochten aaien?

Betty efficienter shopt dan Mary?

De engineer super blij is met onze dames aangezien ze vloeren kunnen leggen?

We enorm blij zijn als we in Nederland op een fatsoenlijke stoel kunnen zitten?

Ps. Fijne vakantie alvast! Groetjes Annika